شعله ي آواز

طاقت از  دل ، راحت از جان ، قوّت از پا مي برد
آن   که    ما    را     تا    نظرگاه    تماشا مي برد

عشق   را    نازم     که    تا   سرمنزل   دلداگي
ذوق     را     همراه    با     شوق    تمنا مي برد

جامه ي    احرام  باشد   از    شرر   پروانه   را
در   طواف    شمع  زان رو   حظّ معنا مي برد

زندگي   با   جلوه ي   حسن    جهان آراي  يار
عشقبازان    را    به    استقبال   دلها مي برد

يک سر  سوزن  تعلّق هست مانع از عروج
التذاذ   از   درک   اين معنا  مسيحا مي برد

تا مگر بر خاک مجنون مشق رسوايي کنيم
دل تپيدنهاي مان صحرا  به  صحرا مي برد

رونق افزاي   بساط   گل  نواي   بلبل است
حسن يوسف شهرت ازعشق زليخا مي برد

از   حضيض   ويل   تا   اوج   بهشت   آرزو
روز  و  شب  ما  را  ولاي   آل طاها مي برد.